Η Κοκκινοσκουφίτσα από την ανάποδη

Μια φορά κι έναν καιρό σ’ ένα απόμακρο χωριό το Κοκκινιστάν όλοι οι πολίτες φορούσαν ρούχα κόκκινα, ρουζ κόκκινο, κραγιόν κόκκινο και γενικά τους άρεσε πολύ το κόκκινο χρώμα. Σε όλους εκτός από έναν κάτοικο: την Κοκκινοσκουφίτσα που αντίθετα με τ’ όνομά της μισούσε το κόκκινο.

Η Κοκκινοσκουφίτσα έκανε όλα τ’ αντίθετα, δηλαδή φορούσε ρούχα άσπρα και γαλάζια, κίτρινα, πορτοκαλί και τριανταφυλλί, κίτρινα και μαρουλί. Όλα τα χρώματα τα 'θελε εκτός απ’ το κόκκινο. Οι γονείς της είχαν απελπιστεί μέχρι που την κλείδωσαν σε ένα μπουντρούμι με ντομάτες για φαγητό. Εκείνη  όμως τις ντομάτες τις πετούσε στον τοίχο ελπίζοντας πως θα έπαιρναν άλλο χρώμα.

Μία μέρα η Κοκκινοσκουφίτσα μη έχοντας άλλη επιλογή δραπέτευσε απ’ το σπίτι της μέσα απ’ την αυλή. Ευτυχώς για εκείνη δεν την πρόσεξε κανείς. Όπως περπατούσε αμέριμνη στο διπλανό δάσος, βρέθηκε μπροστά της ένας λύκος.

Ποιήματα για το νερό

Τρέχει τρέχει γρήγορο νερό

και δεν προλαβαίνω να το πιω.

Στάσου λίγο για να σε προφτάσω

πόσο θα’ θελα να ξεδιψάσω! (Ηρακλής Ντέντε Δ2΄)

Το νερό

Πολύτιμο, πολύτιμο στη γη και στη ζωή σου

κι αν δεν το σπαταλάς θα γίνει το παιδί σου.

Όλα για το νερό

που είναι σαν μικρό μωρό.

(Γεωργία Κουνάνη Δ2΄)

Η ξένη γλώσσα που μαθαίνω

Παλιά που ήμουν μικρός είχα πάει σε ένα μαγαζί στη Ζάκυνθο για να φάμε με την οικογένειά μου. Εκεί ερχόντουσαν πολλοί ξένοι και μιλούσαν Αγγλικά. Εγώ όμως δεν καταλάβαινα τι λέγανε. Μου φαινόταν πολύ περίεργη η γλώσσα που μιλούσαν.

Στην Ακρόπολη

Τον ιερό βράχο της Ακρόπολης επισκέφτηκαν οι μαθητές της Δ΄ τάξης την Τετάρτη 21 Μαρτίου. Ο καιρός ήταν αίθριος και η ξενάγηση καταπληκτική.

                   

Το νερό και η λαϊκή μας παράδοση

( Κείμενα στα πλαίσια της Ενότητας « Ρώτα το νερό …τι τρέχει» στο μάθημα της Γλώσσας Δ΄τάξης

Το νερό πηγή και σύμβολο ζωής, έγινε από τα πανάρχαια χρόνια αντικείμενο λατρείας των λαών όλης της γης. Στην Ελλάδα συναντάμε Νύμφες και Νεράιδες λιμνών, πηγών και ποταμών. Οι βρύσες τα πηγάδια, οι στάμνες, τα μάγγανα, οι νερόμυλοι, οι νεροτριβές, τα υδραγωγεία, τα γεφύρια από την άλλη αποκαλύπτουν την προσπάθεια του ανθρώπου να δαμάσει και να εκμεταλλευτεί αυτό το ζωτικό αγαθό το νερό. Η παρουσία του νερού είναι συχνή σε πολλά ελληνικά έθιμα από πολλές περιοχές της Ελλάδας. (Καρκούλιας Δημήτρης Δ2΄)

Τάισμα της βρύσης

Στα χωριά της Κεντρικής Ελλάδας τα μεσάνυχτα της παραμονής των Χριστουγέννων γίνεται το ονομαζόμενο « τάισμα της βρύσης». Οι κοπέλες πηγαίνουν στις βρύσες του χωριού και τις αλείφουν με βούτυρο και μέλι, με την ευχή όπως τρέχει το νερό να τρέχει και η προκοπή στο σπίτι κι όπως γλυκό είναι το μέλι, έτσι γλυκιά να είναι η ζωή τους. Επιστρέφοντας στο σπίτι έφερναν το καινούριο νερό, φροντίζοντας σε όλη τη διαδρομή να μένουν σιωπηλές. Με το νερό αυτό, που ονομάζεται άκραντο ή αμίλητο, ράντιζαν  τα σπίτια

(Βάσω Κυριάκη Δ2΄)