Πριν από λίγο καιρό άκουσα μια παράξενη ιστορία για μια άγνωστη χώρα, την Πιτσία. Αυτή βρισκόταν σε ένα νησί του Ειρηνικού ωκεανού, κοντά στις μακρινές Φιλιππίνες, πριν 10.000 χρόνια. Στη πρωτεύουσα είχε χτιστεί ένα υπέροχο λιμάνι. Οι δρόμοι ήταν φαρδιοί με πολλά και μεγάλα κτίρια.
Η χώρα αυτή ήταν πολύ πλούσια. Ακόμα και το έδαφος ήταν εύφορο. Υπήρχαν χιλιάδες τεχνίτες που με τις τέχνες τους στόλισαν την πρωτεύουσα της Πιτσίας. Μερικές από αυτές τις τέχνες ήταν τα πολύτιμά τους σκεύη, τα λαμπρά αγάλματα, τα ξυλόγλυπτα και τα περίφημα υφαντά. Όλα αυτά έφεραν τον πλούτο στην Πιτσία.
Κάποια στιγμή όμως τα πράγματα άλλαξαν, όταν ένας κακός βασιλιάς ανέβηκε στο θρόνο. Αυτός άρχιζε να καταπιέζει το λαό βάζοντάς τους πολύ μεγάλους φόρους. Όποιος δεν τους πλήρωνε, έστελνε στρατιώτες και σκότωναν και αυτούς και την οικογένειά τους. Έτσι ο λαός μια μέρα δεν άντεξε άλλο και επαναστάτησε εναντίον του. Αν και ο βασιλιάς έστελνε το στρατό εναντίον τους, τον νίκησαν. Μάλιστα έπιασαν το βασιλιά και τους συμβούλους του και τους σκότωσαν. Κάποιος πέταξε και μια βόμβα μέσα στο βασίλειό του φωνάζοντας:
« Κάτω το βασίλειο της καταπίεσης».
Όμως αντί η βόμβα να πέσει στο βασίλειο, έπεσε μέσα στη θάλασσα. Τότε ένα τεράστιο παλιρροϊκό κύμα σηκώθηκε και κατέστρεψε όλη την Πιτσία.
Λέγεται ότι ελάχιστοι επέζησαν αλλά επειδή είχε καταστραφεί το νησί τους, πήγαν και κατοίκησαν στις γύρω περιοχές.
Μαριέττα
Εκεί είδαμε σκαλισμένη μια περίεργη πόλη που πρώτη φορά είχαμε δει επάνω σε δέντρο. Υπήρχαν μακριά σχοινιά με τα οποία ανέβαιναν και κατέβαιναν ή πηδούσαν από σπίτι σε σπίτι.
Μάλλον η πόλη αυτή υπήρξε το 8.000 π.Χ. μέσα σε ένα πυκνό δάσος στο κέντρο του Αμαζονίου. Οι κάτοικοι είχαν μεγάλη ευλυγισία. Βασιλιάς τους ήταν ο πιο ικανός στο πέταγμα «ο Αγέρας». Τρέφονταν με φρούτα από τα δέντρα και έπιναν από τους χυμούς τους. Κάθε μέρα οι άντρες και οι γυναίκες έβρισκαν φύλλα για να επισκευάσουν τα σπίτια και μάζευαν φρούτα για φαγητό. Τα παιδιά μάθαιναν να αιωρούνται με τα σχοινιά και να κρύβονται από τους εχθρούς. Οι εχθροί ήταν η φυλή των νάνων που δεν μπορούσε ν’ ανέβει στα ψηλά. Γιόρταζαν όταν ήταν πανσέληνος. Τότε χόρευαν και ξεφάντωναν όλο το βράδυ.
Αυτός ο ειρηνικός και σπουδαίος πολιτισμός έζησε για 1000 χρόνια. Το 7.000 π.Χ. μια μεγάλη φωτιά έκαψε το δάσος. Αυτοί έφυγαν και από τότε χάθηκαν τα ίχνη τους και κανείς δεν ξανάκουσε γι’ αυτούς.
Στέλλα
Κάποτε υπήρχε η Ισπεπονία που ήταν στη μέση του Ειρηνικού Ωκεανού. Το νησί ήταν μικρό. Στο κέντρο του νησιού υπήρχαν πλατείες, δάση και λίμνες. Γύρω γύρω στο νησί ζούσαν οι Ισπέπονες: κάτοικοι μέσα σε μεγάλα πεπόνια. Τους έλεγαν έτσι γιατί είχαν κεφάλια σε σχήμα πεπονιού. Είχαν πολλές συνήθειες. Η σπουδαιότερη συνήθεια ήταν όταν είχε πανσέληνο να βγαίνουν και να γλεντούν.
Μια καλοκαιρινή βραδιά τους περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη. Ήταν πανσέληνος κι όλοι έξω γλεντούσαν. Ξαφνικά η γη άρχισε να τρέμει. Φωτιές και λάβα έβγαιναν από το ψηλό βουνό του νησιού. Ένα ηφαίστειο που κοιμόταν ξύπνησε. Ένα παχύ στρώμα λάβας κάλυψε τα πάντα. Ακόμα και τον αυτοκράτορα Άδη το 2ο.Πεπόνη. Μετά από χρόνια η θάλασσα σκέπασε το νησί.
Οι δύτες βρήκαν αγάλματα και τα παρέδωσαν στους επιστήμονες. Μετά από μελέτες το νησί εκείνο είχε δημιουργηθεί το 7.300 π.Χ.
Εύχομαι να γίνουν ανασκαφές και να βρεθεί αυτό το νησί και ο τρόπος ζωής των παράξενων ανθρώπων.
Δημήτρης
