Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα όμορφο χωριό, ζούσε ένας μάγος
που τον έλεγαν Μπόρεντολ και μια μάγισσα που την έλεγαν Μαριντέλ.
Αυτοί ζούσαν σ’ ένα πολύ μικρό σπιτάκι. Όμως αυτό το σπιτάκι
ήταν γεμάτο ξόρκια και μυστικές συνταγές. Επίσης είχαν φτιάξει ένα πολύ ισχυρό
ξόρκι που αν έλεγαν τα λόγια του σε κάποιον, αυτός θα μεταμορφωνόταν σε σαλιγκάρι για πάντα. Όμως
αυτοί οι μάγοι εφάρμοζαν αυτό το ξόρκι μόνο όταν ερχόταν ένας ληστής, με αποτέλεσμα
να τον μεταμορφώνουν σε σαλιγκάρι για πάντα. Ποτέ δεν πείραζαν τους κατοίκους του αλλά αντίθετα, τους
βοηθούσαν πάρα πολύ στις δύσκολες στιγμές. Δεν χρησιμοποιούσαν ποτέ τα κακά ξόρκια
τους εναντίον των καλών ανθρώπων.
Όμως μετά από λίγα χρόνια η Μαριντέλ γέννησε ένα κοριτσάκι
που την ονόμασε Χαριμέλ. ¨Ηταν τόσο χαρισματική αλλά μεγαλώνοντας χρησιμοποιούσε
τη μαγεία της σε όλους και έκανε άσχημα πράγματα στους χωρικούς.
Τότε οι γονείς της για να μη γίνει κάτι χειρότερα, πήραν τη
μικρή και έφυγαν μακριά απ’ το χωριό σε ένα απομονωμένο μέρος χωρίς να βλέπουν
κανέναν.
Η μικρή μάγισσα όμως δεν μπορούσε να ζήσει εκεί γιατί δεν υπήρχε
ενδιαφέρον γι’ αυτήν. Έτσι μια νύχτα το’ σκασε και έφυγε μακριά.
Οι γονείς της είχαν τόση δύναμη κι όμως η δική της ήταν
δυνατότερη και δεν μπορούσαν να τη βρούνε. Κάθε μέρα που περνούσε μαράζωναν απ’
τον καημό τους και τελικά πέθαναν με την ελπίδα ότι η κόρη τους μεγαλώνοντας θα
αξιοποιούσε τη δύναμή της για καλό σκοπό και θα γινόταν καλός άνθρωπος σαν κι αυτούς.
Θάνος
Στέλλα
Πριν από χιλιάδες χρόνια υπήρχε κρυμμένη ανάμεσα στα σύννεφα
μια χώρα διαφορετική από τις άλλες. Λεγόταν Γαλλοπονία και εκεί ζούσαν όλες οι
καλές μάγισσες και μάγοι που προστάτευαν τη γη από τους εξωγήινους.
Μια ηλιόλουστη, ήσυχη, καλοκαιρινή μέρα ο μάγος Προυφ και η
μάγισσα Κόλιν είχαν μια περίεργη συζήτηση που τους έβαλε σε σκέψεις:
-Μήπως οι άνθρωποι μας εκμεταλλεύονται τόσα χρόνια; είπε ο
Προυφ.
-Τι εννοείς; ρώτησε η Κόλιν ανυποψίαστη.
-Εννοώ, ότι τόσα χρόνια τους προστατεύουμε κι αυτοί ούτε ένα
ευχαριστώ δεν έχουν πει.
-Να κάνουμε επανάσταση, να αφήσουμε αφύλαχτη τη γη να δουν τότε
πόσο μας χρειάζονται, να εκτιμήσουν αυτά που κάνουμε εμείς.
-Καλά λες. Πάω να το διαδώσω σε όλη τη χώρα, είπε ο Προυφ
και έφυγε βιαστικά.
Σε λίγη ώρα όλη η χώρα ήξερε για την επανάσταση που θα έκαναν.
Όλοι οι μάγοι και οι μάγισσες της Γαλλοπονίας
συμφώνησαν και μάζεψαν τα πράγματά τους και εξαφανίστηκαν. Πήγαν στον πλανήτη
Αφροδίτη. Εκεί κάθισαν για να δείξουν στους ανθρώπους πως είναι σημαντικοί και
πως θα πρέπει να τους ευχαριστούν για όλα αυτά τα πράγματα που κάνουν.
Πέρασε πολύς καιρός, πολλοί άνθρωποι αναζητούσαν τους μάγους
και τις μάγισσες. Προσεύχονταν και τους έλεγαν να γυρίσουν πίσω και πως τώρα
πια θ’ αλλάξουν τα πράγματα.
Όταν πια αποφάσισαν να γυρίσουν πίσω όλα έγιναν όπως είχαν
υποσχεθεί οι άνθρωποι. Τώρα πια όλοι ζούσαν ειρηνικά.
Οι μάγοι και οι μάγισσες πλέον ζούσαν ήρεμα, με αγάπη και
ταπεινότητα ο ένας για τον άλλον. Έτσι όπως αυτοί έζησαν καλά ας ζήσουμε και
εμείς τώρα…
Βασιλική
Το πιο διασκεδαστικό παιχνίδι με χαρτιά που έκανα ήταν αυτό
με μια μάγισσα. Παίζαμε για πολλή ώρα. Επειδή έχασε άρχισα να γελώ. Εκείνη θύμωσε
και με μεταμόρφωσε σε ποντίκι. Ύστερα έβαλε τη γάτα της να με κυνηγάει. Εκείνη
τη στιγμή είδα μια ποντικοφωλιά και μπήκα μέσα. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Η πόλη
ήταν φτιαγμένη από τυρί. Σαν ποντίκι που ήμουν δεν άντεξα άλλο και πήρα ένα
κομμάτι τυρί. Τα υπόλοιπα ποντίκια που δεν με ήξεραν νευρίασαν και με πέταξαν έξω.
Εκεί που γυρνούσα είδα τους γονείς μου να μιλάνε. Κανονίζανε
τι δώρο θα μου πάρουν τα Χριστούγεννα. Τελικά είναι ωραία να είσαι ποντίκι,
γιατί ακούς τι λένε οι άλλοι. Καθώς έφευγα συνάντησα τη μάγισσα. ¨Ηταν πολύ
θυμωμένη επειδή ξέφυγα απ’ τη γάτα της. Είδε πως περνούσα καλά και με μεταμόρφωσε
σε γάτα. Τότε άρχισε να με κυνηγάει ο σκύλος της. Όταν ένιωθα την ανάσα του να
με πλησιάζει άκουσα μια φωνή να μου λέει: «Στέλλα! ξύπνα! είναι ώρα να πας
σχολείο!» Όταν ξύπνησα κατάλαβα πως όλα ήταν ένα όνειρο, μια φαντασίωση. ¨Όταν πήγα
να πλύνω τα δόντια μου με ρώτησε η μαμά μου: «Τι κάνει ένα κομμάτι τυρί κάτω απ’
το κρεβάτι σου;» Ίσως τελικά να μην ήταν μόνο ένα όνειρο…
Στέλλα
